Političke partije na Balkanu mogu se objasniti hemijskim zakonima. Evo kako:
Političke partije su osnovni gradivni elementi političke scene, baš kao što su atomi osnovne čestice materije.
Svaka partija teži stabilnosti i popunjavanju članstva, isto kao što svaki atom teži da popuni svoju posljednju elektronsku ljusku kako bi postao stabilan.
Partije i atomi izgrađeni su na sličnim principima:
partije od članova i užeg rukovodstva (jer su programi odavno postali samo forma),
a atomi od tri vrste elementarnih čestica.
Uže rukovodstvo partije čvrsto se drži za “partijske interese”, baš kao što elementarne čestice u jezgru drže snažne nuklearne sile.
Svaki atom razlikuje se od drugog samo po broju čestica.
Teško je zamisliti da su kiseonik i zlato sastavljeni od istih osnovnih elemenata, samo s različitim brojem čestica.
Isto tako, mnogima je teško shvatiti da su sve partije u osnovi iste,
i da njihovo ponašanje zavisi isključivo od broja članova.
Kao što atom rijetko dostiže savršenu stabilnost,
tako ni partije rijetko ispune ono što su obećale.
Elementarne čestice — elektroni — mogu se uporediti sa članovima partija.
Elektroni prelaze sa jednog atoma na drugi zbog afiniteta;
članovi partija lako prelaze iz jedne u drugu, vođeni ličnim interesima.
Valentne elektrone — one u vanjskoj ljusci koji odlučuju o hemijskoj stabilnosti —
možemo uporediti sa ključnim članovima partija:
onima koji odlučuju o koalicijama, preletima, izdaji ili održavanju političke stabilnosti.
Kao što stabilnost atoma zavisi od ponašanja nekoliko valentnih elektrona,
tako i sudbina čitave partije zavisi od ponašanja nekolicine ključnih figura.
A kada atom postane previše težak, kada u njegovom jezgru ima previše čestica,
dolazi do raspada — poznatog kao radioaktivni raspad.
Isto tako, kada partije postanu prevelike, previše pohlepne i kontradiktorne same sebi,
počinju da se raspadaju iznutra — polako, neumitno, neizbježno.
Tako vidimo: neživa materija nema dušu. A živa — postaje bezdušna.
